Stijging van de voedselprijzen is misschien nog maar net begonnen

De voedselprijzen zijn wereldwijd gestegen, deels als gevolg van de pandemie, maar zelfs vóór de uitbraak Covid-19 waren er veel fundamentele vraag- en aanbodfactoren die wezen op een stijging van de voedselprijzen. Deze dynamiek werd door de pandemie en de stijging van de energieprijzen alleen maar versterkt. Aan de vraagzijde is de belangrijkste motor de groei in de opkomende economieën.

De gevoeligheid van de vraag naar voedsel voor een inkomensstijging is voor mensen met een laag inkomen veel groter dan voor mensen met een hoog inkomen. Volgens de economen ligt de hoogste inkomenselasticiteit van de vraag naar voedsel in de lage tot middeninkomensklasse tot ongeveer $ 12.000. Rijkere consumenten besteden een groter deel van hun inkomen aan discretionaire artikelen (inclusief programma\’s voor gewichtsverlies) in plaats van aan levensnoodzakelijke voeding.

Bovendien onderschat het BBP per hoofd van de bevolking van een land dat deel van de bevolking met een hoge elasticiteit van de vraag naar voedsel vanwege inkomensongelijkheid. Het BBP van China per hoofd van de bevolking bedroeg bijvoorbeeld $ 10.400 in 2020, wat betekent dat de helft van de bevolking, of ongeveer 700 miljoen mensen, een gezinsinkomen van minder dan $ 10.400 had als het gezinsinkomen normaal zou worden verdeeld.

Rekening houdend met de inkomensongelijkheid, schatten we dat 1.044 miljoen mensen een gezinsinkomen hebben van minder dan $10.400. Of met andere woorden meer dan 1 miljard mensen in China bevinden zich in de ‘sweet spot’ van high inkomenselasticiteit van de vraag naar voedsel. Bovendien eten EM-consumenten, naarmate hun inkomen stijgt, duurdere voedingsmiddelen die rijk zijn aan eiwitten en voedingsstoffen, zoals vlees, zuivelproducten en zeevruchten. Wat de situatie nog verergert aangezien er bijvoorbeeld gemiddeld 3 kg graan nodig is om 1 kg vlees te produceren.