De week is bijna achter de rug en dus is het tijd voor
een terugblik. Wat viel deze week in het oog? Op de eerste plaats de
alarmbellen die rinkelen in de vastgoedsector. De signalen uit de woningbouw
zijn wereldwijd allesbehalve veelbelovend, ze geven mogelijk een signaal dat er
een zware groeivertraging op komst is. De afgelopen dagen werden een paar waarschuwingen
gegeven die luid en duidelijk te horen waren.
De verkopen van huizen in de VS dalen in het snelste
tempo van alle rentestijgingen in een bepaalde periode. De huizenprijzen in
Zweden bevinden zich ook in de ergste daling sinds 1990. Landen als Canada,
Australië, het VK of Nieuw-Zeeland volgen dezelfde weg. Canada is bijvoorbeeld
het land waar de huizenprijzen de afgelopen 25 jaar het meest zijn gestegen en
waar de correctie dus de scherpste vorm zou kunnen aannemen. Die terugval van
de vastgoedmarkt kan een hoogst pijnlijke zaak worden: onder de G7-landen
vertegenwoordigen huizen steevast telkens het grootste deel van de economie.
Daarom lopen bovenvermelde landen het meeste risico door de gevolgen van de hogere
rentevoeten en dus ook hypotheekrentes. De Belgische vastgoedmarkt houdt zich
gedeisd, maar is evenzeer kwetsbaar voor een stevige terugval.
We hadden het hierboven over Canada, het land dat op
het WK in Qatar door de Rode Duivels met 1-0 opzij werd gezet. Daar was wel een
magistrale redding van doelman Thibaut Courtois voor nodig. Wie de match heeft
gevolgd, zal zich af en toe in de haren gekrabd hebben. Het Belgisch team kwam
allesbehalve als een wereldteam voor de pinnen. Lijden de Rode Duivels aan de
Belgische ziekte?
De Rode Duivers trapten woensdag slechts moeizaam een
deuk in een pakje margarine, maar ook onze regering bakt er weinig of niets van.
Aan ronkende verklaringen geen gebrek, als we onze ministers en
staatssecretarissen mogen geloven is er geen vuiltje aan de lucht. De moord op
een politieagent in Brussel lokte weer een stroom van reacties uit waaruit zou
moeten blijken dat het nu genoeg is. Alleen hebben we dit in het verleden al zo
vaak meegemaakt: luister naar mijn woorden en kijk niet naar mijn daden. Of
anders uitgedrukt: veel geblaat en weinig wol.
Het debat over de begroting gaf onze politici nogmaals
de kans om zich als palingen rond de kern van de zaak te wringen. Kwestie van
toch vooral maar niet de kiezer voor het hoofd te stoten. Nochtans is de kern
van de zaak duidelijk: als we zo verder aanmodderen, zullen we op een bepaald
moment in een niet zo verre toekomst op een muur botsen. Zoals de Rode Duivels
– tenzij ze plots uit een heel ander vaatje gaan tappen – vroeg of laat de
baard afgedaan zullen worden door een sterkere tegenstander. En dat hoeft niet
noodzakelijk een supersterk land te zijn. De Belgische regering doet anderzijds
zichzelf de das om door alle noodzakelijke beslissingen voor zich uit te
stellen. Dit uiteraard uit angst voor de kiezer. Maar die kiezer zal de huidige
politieke klasse bij de volgende verkiezingen niet ontzien, er dreigt een
wissel aan de politieke top plaats te vinden. Vraag is alleen of de volgende
generatie haar politici wel durft op te nemen. We hopen het, maar hebben zo
onze twijfels.