Dit jaar is het 50 jaar geleden sinds de Amerikaanse President Nixon goud weg nam als ultieme rem op de expansie van fiatgeld. Sinds de stichting van de euro, en zeker sinds de Covid crisis, zorgt het beleid van de Europese Centrale Bank voor steeds meer muntontwaarding, dit met als doel om de leenkosten voor regeringen van de eurozone met een zware schuldenlast laag te houden. Hieronder bespreek ik of de aankoop van fysiek goud een goed idee is voor spaarders om zich hier tegen te beschermen.
Eerst en vooral is het belangrijk om te herinneren aan de wijze les van personal finance -blogger Mike Piper:
\”In een omgeving met lage rente kan men enkel een laag rendement behalen wanneer men geen grote risico\’s wil nemen\”.
Fysiek goud kopen om je spaargeld in het huidige monetaire klimaat te beschermen is dus allicht riskant, maar het is waarschijnlijk minder riskant dan aandelen, wat in theorie zou moeten betekenen dat eventuele rendementen ook minder indrukwekkend zullen zijn.
Elke echte “goudkever” – een categorie waartoe ik met trots behoor – zal daarom benadrukken dat goud je niet rijk zal maken, het zal je alleen helpen veiligstellen wat je hebt, wat heel wat ambitieuzer is dan wordt aangenomen. Het is met andere woorden geen echte investering, maar eerder een verzekering.
50 jaar geleden dus, op 15 augustus 1971, kondigde de Amerikaanse president Richard Nixon zijn besluit aan om het goudvenster te sluiten, waarbij hij, op bepaalde uitzonderingen na, de omwisselbaarheid van de dollar in goud of andere reservemiddelen opschortte, zodat buitenlandse regeringen hun dollars niet langer konden omwisselen voor goud.
Ook al was het \”Bretton Woods\” systeem dat door Nixons beslissing uiteenrafelde geen echte goudstandaard en ook al verkiezen prominente economen zoals Henry Hazlitt los van elkaar bewegende fiatmunten boven vastgeklikte fiatmunten als meer in lijn met het ideaal van een vrije geldmarkt, het zorgde wel voor een ultieme rem op de wilde expansie van de monetaire basis door Centrale Banken en particuliere banken.
De negatieve gevolgen van Nixon’s besluit voor de prijzen, lonen en rijkdom kunnen enkel worden onderschat en zijn goed gedocumenteerd op wtfhappenedin1971.com., zoals daar zijn de verslechtering van de Amerikaanse staatsschuld, productiviteitsgroei, reële mediane weekloon van voltijdse werknemers, reële gezinsinkomen, aandeel van de verloning van werknemers in het bruto binnenlands inkomen, inkomensaandeel van de “top 1%” ten opzichte van de armste 90 procent, het gemiddelde inkomen van zwarte Amerikanen, het mediaan inkomen van mannen, de inkomensongelijkheid in het algemeen, de cumulatieve inflatie, hoe lang het duurt om te sparen voor een huis, de Amerikaanse spaarquote, het percentage gevangenen per hoofd van de bevolking en zelfs het percentage van kinderen met een ongehuwde moeder, dat na 1971 dramatisch is gestegen.
Ook de oliecrisis van 1973 kan men als gevolg van de beslissing van Nixon zien, aangezien de olielanden de olieprijs wel moesten laten stijgen – met 400 procent dan wel – om zich te beschermen tegen een nakende devaluering van de Amerikaanse dollar.
Later deel II : Waarom Goud ?