Vorige donderdag, 27 augustus, stonden alle financieel-economische voelsprieten weer gericht op Jackson Hole ( US ), waar de voorzitter van de Federal Reserve, Jerome ‘Jay’ Powell, naar jaarlijkse gewoonte, het beleid van de Fed toelichtte.
Samengevat : de Fed streeft naar een op termijn gemiddelde inflatie van 2% ( al droomt men uiteraard van meer, al was het maar om de gigantische Amerikaanse staatsschuld weg te inflateren ). Bovendien focust de Fed voortaan op maximale werkgelegenheid. En mocht daardoor de inflatie oplopen, dan worden niet meteen renteverhogingen uit de kast gehaald, belooft Powell. ( En dat laatste is toch een breukje met de vroegere ‘monetary policy’ van de Fed ).
You wish!
Daarbij meteen maar een paar kanttekeningen, vanuit de wetenschap dat het narratief van de Fed nu eenmaal een patent heeft op hopium.
Ten eerste. Een gemiddelde inflatie van 2% is niet evident in een wereld die al een decennium worstelt met desinflatie. Om van de deflatoire impact van COVID-19 maar te zwijgen.
Geldcreaties à la QE, repo of corona-stimuli vertikken het bovendien om inflatie te genereren, tenzij dan in ‘assets’ als aandelen en residentieel vastgoed. En ondanks de aanhoudend lage rente sluit ‘Average Joe’ geen lening af voor de aankoop van een rijhuisje of zo. Integendeel, de lage rente bevoordeligt vooral giganten als Apple, dat miljarden leent aan bodemtarieven. Om eigen aandelen in te kopen.
Trouwens..
De Fed kan geen jobs creëren, dat kan alleen de arbeidsmarkt. En daar zijn het nu de tijden niet naar.
Dan nog : de inflatie aanjagen door jobcreatie annex looninflatie ? Nogmaals, daar zijn het nu de tijden niet naar.
En wat als er dan toch inflatie-uit-een-doosje zou komen en de Fed laat die haar gang gaan, zomaar, zonder die te counteren met renteverhogingen?
Je hoort consument en bedrijfsleven nu al lachen. Groen.
De wens is de vader van de gedachte
En die gedachte lijkt dus al DOA. Dead on arrival.
Het door de Fed gezochte inflatiedoel van gemiddeld 2% heeft veel weg van een snelheidslimiet van 120 km/u … voor fietsers.
En Powells speech sluit veelzeggend af met het nietszeggende “we plan to undertake a thorough public review of our monetary policy strategy, tools, and communication practices roughly every five years.”
Dus. Alles wijst erop dat de Fed de rente jarenlang laag houdt en anderzijds de lat hoger legt dan 2% inflatie vooraleer ook maar aan renteverhoging te denken.
Kortom: de Fed gaat naar Miami Beach! Zon, zand en vijf jaar gratis cocktails.
Japanificatie, dan toch.
En, menen insiders, als gemiddeld 2% het streefdoel is op middellange termijn, wees maar gerust dat een tijdelijke opstoot tot pakweg 4% direct aangegrepen wordt om dit te compenseren … met renteverlagingen …
ZIRP ( Zero interest-rate policy ),here we come!
Danielle DiMartino Booth ( ex-adviseur bij de Federal Reserve Bank van Dallas en nu een tegendraadse tweep ) stelt het nog scherper: “Powell wants the illusion of inflation to give him cover to print.”
Met andere woorden: toekomstige inflatiedoelstellingen en -‘cijfers’ zullen vooral als dekmantel dienen om geld te kunnen printen. En je hoort menig waarnemer al fezelen: “forever”.
Waarbij het beggar-thy-neighbour-syndroom – geef ik je op een blaadje – ook andere centrale banken chronisch zal besmetten en aan het print-infuus zal leggen.
Conclusie
Got gold?
*