Er was eens een Willem. En Willem kocht een emmer. Voor 10 euro, zomaar uit moeders portemonnee. Maar door een schimmelinfectie begon de emmer te lekken. ‘Ach,’ dacht Willem, ‘een lek is nog geen geldgebrek’. En met nog eens 20 euro, zomaar weer uit moeders portemonnee, kocht hij necroselijm en werd het lek gedicht, toch voor een dag of twee. ‘En hoera!,’ rekende Willem zich LOL, ‘nu is mijn emmer 30 euro waard!’.
Lijmen/Gangreen
Onder het motto ‘Ook koudvuur kan je blussen’ worden dit jaar gewestelijk en federaal, Europees en wereldwijd, miljarden, wat zeggen we, globaal tientallen honderden miljarden naar het coronavirus gesmeten.
Niet dat een virus zwicht voor geld, integendeel, het weet er zich immuun voor. En voor de collateral financieel-economische damage voelt COVID-19 zich al helemaal niet aansprakelijk.
Wat een pandemie ook niet is. Al dat geldvergieten gebeurt hoogstens onder het mom van creatieve destructie. Man-made. Geweetwel, des menschen. Van die met zijn aangeboren tactiek van verschroeide aarde.
Qué?
Vivisectie
Keren we de borstel gewoon eens door de as voor eigen achterdeur, en kijk. Door het stof zie je het schromen niet meer. Onze gelockdownde economie overleeft op steunpakketten, al dan niet van uitstellende aard. Aanmoedigingspremies, beschermingsmechanismen, hulp bij betaling van handelshuur, overbruggingskredieten met staatswaarborg, vergoeding voor thuiswerk, tijdelijke werkloosheid annex kerstpremies, afbetalingsplannen, vrijstelling sociale bijdragen, steunmaatregelen voor horeca toerisme eventsector en c°, btw-verlagingen, corona-ouderschapsverlof, minnelijke afbetaling aan de rsz, tegemoetkoming voor water- en energiefactuur,
aflossingsuitstel woonkredieten,
moratorium op faillissementen.
Steun tot aan het zevende knoopsgaatje. Nodig? Tja, minstens als legitiem te rechtvaardigen. Maar nuttig?, doeltreffend? Hm.
“Pomp geen zuurverdiend belastinggeld in bedrijven zonder toekomst”, waarschuwt Ivan Van de Cloot. \”We moeten uitkijken dat we geen zombiebedrijven overeind houden\”, beaamt Koen De Leus. En “de coronasteun van de Belgische overheid is grotendeels terechtgekomen bij niet-levensvatbare bedrijven“, weten ze ook bij Trends. En Stefaan Michielsen in De Tijd: \”Handenvol geld uitgeven louter om mensen te plezieren is geen beleid\”. Columnist Rik Van Cauwelaert: \”De geldstromen die de verschillende overheden hebben aangesproken om de sanitaire crisis te bestrijden dreigen dijkbreuken te veroorzaken\”. Of Stijn Baert met de tweet \”De Sinterklaaspolitiek werkt blijkbaar verslavend. En hallucinogeen.\” En, nogmaals met Van de Cloot: “De subsidies aan de bedrijven (…) bedragen intussen 10 miljard euro. Dat is ziekelijk”. Gevolgd door een dwingend “Dat ondoordacht cadeaubeleid moet stoppen. “
Maar.
Het. Stopt. Niet.
Kosten op het sterfhuis
En helpt het nú, dan helpt het láter niet echt meer. Want wie gaat dat betalen, al die doeken voor het niet te stelpen bloeden?
Simpel. ’t Is geen hogere wiskunde, hé.
Alhoewel, vandaag is dat kostenplaatje nog een verre elephant in the room. Want we zitten nog in het voorspel, de eerste stappen van de olifant op het drijfzand. Of van de roze olifant, zo je wil, gedrogeerd door beurzen die alle zwaartekracht tarten, door misplaatste euforie rond herstelstimuli en door andere blanco cheques van het ‘tkomtallemaalwelgoed-soort.
Sugar highs. Om de vijf minuten
is het vijf voor twaalf, telkens men de economie (vooral de kleine en middelgrote), SM-gewijs, golf-in-golf-uit wurgt, de riem eerst lost, daarna strakker aansnoert. De sluiting van de (blijkbaar) niet-essentiële mens. En hoe meer ademnood, hoe inhaliger sommige opportunistische zakken openstaan (vooral die van de grotere economie, de giganten, de monopolisten, de corporate states).
Bodemloze putten voor geld met sloten. Andermans geld, wel te verstaan.
En druppels op hete platen, zaaisels op koude steen.
Want eens de doping verdampt, wat rest? ‘Ah ja, de factuur, hé, we waren bijna vergeten dat er nog iemand moet betalen.’ Om Geert Noels te citeren: “Er is de illusie gecreëerd dat schulden geen belang hebben, dat centrale banken ze kunnen opkopen zonder negatieve gevolgen“.
En of dat hele verhaal dan op het Minsky Moment polariserend verhaald wordt op multinationals of kmo’s, op zelfstandigen of werknemers, op werkzoekenden of chronisch zieken, op beleggers of spaarders, op gepensioneerden of generaties achterachterkleinkinderen, à la Piketty of De Grauwe, en of men daartoe schulden vergeeft of de printer japanificerend laat brrrrr’n, diep vanbinnen, in de rotte kern, maakt het allemaal geen ene reet meer uit.
Alleman en zijn schoonmoeder moeten bloeden.
Autopsie
En. Toch. Helpt. Het.
Ja?
Euh. Neen.
Niks.
Een anderhalvemeterangsteconomie werkt immers in achteruit, in krimp, in vries en in verlies. De reeds lopende buffers (duh) van krediet op krediet op krediet liggen vandaag aan het ‘iedereen-gratis-geld-,-niemand-nog-failliet’-infuus.
En eens het vat driemaal leeg is, kraait de kater. Vandaag heet het nog omfloerst ‘investeringsstop’, ‘heroriënteren’ of – in de woorden van John Mauldin – survival of the biggest. Maar morgen?, quid morgen? Volgen dan ontslagrondes, consumptie in vrije val, stopzetting van steunmaatregelen en hulppakketten, uithuiszettingen, opheffing van moratoria op schuldaflossingen, een tsunami aan faillissementen, lawines nieuwe ontslagen, neerwaartse spiralen van rendabel naar insolvabel?
(Asking for a friend in an artificial coma: kan men insolvabiliteit fixen met liquiditeit? Creëert het uitstrooien van heligeld überhaupt productieve waarde? En als al die nu gesubsidieerde diensten- en maakkanten alsnog kapseizen, waar zijn al die miljarden dan naartoe? … En nope. Die keren niet terug. Nooit meer.)
Doom Vortex
En dus, in dominomodus: leningen in wanbetaling (‘en neen, ge krijgt er geen nieuwe meer’), gebuitenspelde banken, bail-outs en bail-ins. ‘s Middags nog augmented reality van deugddoende (want tijdelijke, toch?) recessie, in je hangmat van het La La Land van je dromen. En tegen de avond een tornado van een depressie, your worst nightmare in Zombieland. Waar – zoals Peter Atwater stelt – “the hollowness of today’s successful businesses is going to be exposed” [hollowness: leegte, holheid, verrotting].
Want wat, als, ondanks alle BigTech-illusionisme, het economische herstel hapert, of erger, niet komt?
Wat, als relance rijmt op condoleance?
Tijd voor het kaartenhuis van de drie w’s? Wantrouwen, wanhoop, woede. En voor de w van worstcasescenario: sociale onrust?, deflatoire implosie van de supercyclus der schulden en der derivatives?, muntdevaluaties?, machts- en andere vacua?, beurzen in bloedrode crash?, liquiditeitscrisis op z’n tweeduizend en achts in het kwadraat?, een black swan insolvency event?, centrale banken in spuit&strooistand?, hyperstagflatie? En een Bijbels The End?
To boom and to burst, that’s the quest?
…
(Owowow …! Wacht. … Efkes afkoelen.
Er hangt al een drone met warmtecamera voor het raam.)
[nvda: dit is een tongue in cheek]
…
Ontbinding
Dus (-effe losgaan nu-). Een gezondheidscrisis, een economische en, ach, tot slot misschien een financiële systeemcrisis, samengevat: een dystopisch sociohumane tragedie.
De schimmel in Willems emmer kruipt als een mutant achter het behang van onze beschaving. Dag na dag brokkelen onze muren uit. En na ons huis sterft het bederf ook ons maatschappelijk weefsel uit.
Wat als deze jaren ’20, in tegenstelling tot die van de vorige eeuw en tot wat de algogestuurde financiële markten ons vandaag voorspiegelen, géén roaring twenties worden?
Maar veeleer de rotting twenties?
Of, hey, de DOAring twenties? DOA als in Dead On Arrival, dood bij aankomst op het massakerkhof van ‘een griepje’ [not our words] met chronische uitzaaiingen?
R.I.P., burned-oute samenleving.
Komt ie: alleenleving
is ook een beetje
samensterving.
Taxidermie (nawoord)
We schrijven, ik zeg maar iets, 2026.
Het jaar van het Grote Nasmeulen.
De rokende ruïnes van het Avondland.
Hier, een nog brandende zondagsklak.
En ginds, versmolten van ons aller vel,
de nieuwe kleren van de keizer.
Xanax, iemand?
(En nu moeten we opendoen.
Er staan mannen met glimmende laarzen op onze voordeur te bonken.)
[nvda: is tongue in de andere cheek – mag het nog?]
*
Inspiratie- en bronartikels
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/Journaal-Weer/de-afspraak-op-vrijdag/ (vanaf minuut 17\’ – prof. Marc De Vos)
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20201122_96223235
https://www.tijd.be/opinie/paleis/paleis-der-natie-rivieren-van-geld/10272879.html
https://www.tijd.be/opinie/column/corona-etatisme/10234124.html
https://soundcloud.com/superinvestors/36-peter-atwater-on-the-coming-age-of-screwtiny
https://www.tijd.be/opinie/commentaar/de-limieten-van-vader-staat/10271481.html
*
Disclaimer
De informatie in deze publicatie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als een individuele uitnodiging of aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen of tot aan- of verkoop van bepaalde financiële of andere producten. Iedere belegging die jij overweegt, moet je zelf toetsen aan je persoonlijk beleggersprofiel of moet je bespreken met je bankier of beleggingsadviseur. Beleggen brengt risico’s met zich mee. Je kan je inleg of een deel ervan verliezen. De waarde van je beleggingen kan fluctueren. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.