Unizo pakte vrijdag nog maar eens uit met een persmededeling
die tot nadenken stemt. Uit cijfers van de Europese vakbondsorganisatie Etui
blijkt dat er in bijna geen enkel ander Europees land zoveel gestaakt wordt als
in België. We moeten alleen Frankrijk laten voorgaan en zijn dus bijna Europees
kampioen staken.
De vakbonden geven de strijd om de eerste plaats echter
niet op, want vrijdag is alweer de vierde actiedag op enkele maanden tijd. “Het
lijkt wel of onze vakbonden nog een extra tandje willen bijsteken om de hoogste
podiumplaats te bemachtigen”, reageerde UNIZO-topman Danny Van Assche gelaten.
Van Assche gaf ook enkele cijfers mee die tot de
verbeelding spreken. In de periode 2020-2021 gingen er in België per 1.000
werknemers 57,3 werkdagen verloren door stakingen. In vergelijking met andere
EU-landen waren er enkel in Frankrijk meer stakingsdagen (79,1).
Intussen is België één van de laatste landen is waar
de automatische loonindexatie nog bestaat.
We zijn het énige land waar de lonen in reële waarde, dus los van de
inflatie, in 2022 en 2023 nog vooruit gaan. Er is gemiddeld genomen géén
koopkrachtcrisis in België. “De vakbonden zijn zoekende naar kapstokken om deze
actiedag aan op te hangen, maar enige gegronde reden kan ik echt niet vinden”,
zegt Danny Van Assche.
“Door het huidig systeem van automatische indexering
vernietigen we jobs en verliezen we onze concurrentiekracht”, merkte Danny
Van Assche nog op. “De loonkosten worden onbetaalbaar en ze stijgen veel
sneller dan in andere landen, met 15% per werknemer in de periode 2022-2023. In
Duitsland is dit 10%, in Nederland 8% en in Frankrijk 9%. Hopelijk komt ooit de
dag dat het besef doordringt bij de vakbonden dat dit zo gewoon niet verder
kan. Maar ik vrees dat het dan al voor veel ondernemers te laat zal zijn.”
Woorden die aan duidelijkheid niets te wensen
overlaten. Ons land scoort sterk in het betalen van belastingen, maar ook in
het staken. Moeten we daar fier over zijn? Naar onze mening dus niet. Eigenlijk
is het om te janken dat we goed scoren op allerlei gebieden die een pejoratieve
bijklank hebben. Geef toe: wie wil met de vuist op tafel de eer opeisen om het
land met de hoogste belastingtarieven en met de meeste stakingsdagen te zijn?
Het antwoord is vrij eenvoudig: niemand. Maar dit nu eenmaal België: we klooien
rustig verder tot we met de rug tegen de muur staan en niet verder meer kunnen.
Is die dag nog veraf? We vrezen van niet, want in de verte lonkt het faillissement
van de staat zoals we die hebben gekend. Wat daarna zal komen? Het antwoord op
die vraag blijven we u schuldig, maar we vrezen dat het niet veel goeds zal
zijn.