De Amerikaanse Federal Reserve worstelt met het
terugdringen van de inflatie, die nog steeds ongeveer vier keer het doel van de
Fed van 2% bedraagt. Dat moet gebeuren zonder een recessie te veroorzaken of de
werkloosheid op te drijven door de rente te veel te verhogen.
De Fed heeft twee opties als het gaat om de renteverhogingen
die bedoeld zijn om de hoogste Amerikaanse inflatie in 40 jaar aan te pakken.
De eerste is dat het de rente blijft verhogen, verder dan wat de economie
aankan, wat onvermijdelijk een recessie veroorzaakt, meestal gedefinieerd als
twee opeenvolgende kwartalen van negatieve economische groei.
Bij de tweede optie slaat de Fed een ‘pauze’ in voor
renteverhogingen. In dit scenario zou de centrale bank zelfs van koers kunnen
veranderen, zoals in 2018, en terugkeren naar het verlagen van de rentetarieven
en haar maandelijkse aankopen van obligaties en door hypotheek gedekte effecten
hervatten, een beleid dat bekend staat als ‘kwantitatieve versoepeling’ of QE.
Maar het zou een tijdje duren om die omslag te maken. De Fed heeft lange tijd
het evangelie van renteverhogingen gepredikt en zou zijn gezicht niet willen
verliezen door ze als een mislukking te bestempelen; het meest waarschijnlijke
scenario is daarom in het nieuwe jaar een reeks kleinere stijgingen gevolgd
door een pauze.
Het resultaat van beide opties is hoe dan ook stagflatie,
een bijzonder vervelende combinatie van hoge, aanhoudende inflatie, stagnerende
groei en stijgende werkloosheid, terwijl de economie implodeert onder de monetaire
politiek van de centrale banken wereldwijd en hun mislukte pogingen om de
inflatie onder controle te houden. Een stagflatoire schuldencrisis neemt volgens
de economen aan de horizon onrustwekkende vormen aan en het lijkt slechts een
kwestie van tijd te zijn alvorens die zich aanmeldt.