Op de veiling van Hedendaagse, Moderne en Oude
Meesters bij De Vuyst (zaterdag 4 maart) komt onder andere een monumentale houtskooltekening
van Rinus Van de Velde onder de hamer. Dit werk genaamd op “Untitled”
(2010) wordt geraamd op 30.000 tot 40.000 euro.
Een fictieve geschiedenis, half waarheid en half
verzonnen, is wat Rinus Van de Velde ons voorschotelt in deze monumentale
houtskooltekening. De kunstenaar slash pseudo-historicus wroet in het verleden
op zoek naar biografische details van reële personages die hij vermengt met een
gulle portie fantasie.
Zijn werken vormen verschillende reeksen van
afzonderlijke verhalen die onderling verbonden zijn en Van de Veldes oeuvre tot
één overkoepelend universum maken.
Zijn tekeningen suggereren verre reizen in tijd en
ruimte, hoewel Van de Velde niet veel reist. Hij is een avonturier binnen de
muren van zijn atelier: het ideeënlaboratorium waar zijn werk tot stand komt op
basis van fotomateriaal, geënsceneerde settings en rijke verbeelding. Met
houtskool, pasteus aangebracht met tactiele vegen en lijnen in zwartwit,
ontstaan dramatische fragmenten met filmisch karakter, neigend naar een
documentaire.
Het werk hier aangeboden is deel van Van de Veldes
reeks over de Russische dichter Vladimir Majakovski (1893-1930). In de periode
voor de Oktoberrevolutie was Majakovski een prominente figuur binnen het
futurisme. Vanaf 1917 zal hij in zijn schrijfsels de Communistische Partij
steunen. Na zijn (betwiste) zelfmoord zal Jozef Stalin hem roemen als “de beste
en meest getalenteerde dichter van ons Sovjettijdperk.”
Van de Velde spint het verhaal uit met suggesties en
referenties om tot een unieke vorm van visuele storytelling te komen. Toont
deze tekening de Majakovki-top? De piek van meer dan 6000 meter hoog gelegen in
het Pamir-gebergte van Tadzjikistan, werd in 1947 zo genoemd door
Sovjetalpinisten ter ere van de dichter. Tegelijk hint de compositie naar het
iconische berggezicht van de Duitse romantieker Caspar David Friedrich.
“Untitled” (2010) bevat vele lagen waarin feit en fictie met elkaar in dialoog
gaan, beroepend op het collectieve geheugen van de kijker en zijn vermogen tot
verbeelding.
