In Duitsland stijgen de
huren in een recordtempo, terwijl de regering tot dusver machteloos heeft
moeten toezien. De politiek waagt zich nu aan een gok op prijsbeheersing die gegarandeerd
zal mislukken…
Met behulp van een
wetswijziging uit 1994 maken de Duitsers gebruik van variaties in de huurcontrole
zoals die in San Francisco werd toegepast, waarbij de gevolgen ervan voor
huurders en verhuurders bestudeerd wordt.
Door gebruik te maken
van nieuwe gegevens die de migratie van individuen op het vlak van huisvesting volgen,
ontdekten de Duitsers dat huurcontrole de mobiliteit van huurders met 20
procent beperkt. In San Francisco was er uiteindelijk sprake van een negatief
in plaats van een positief effect.
Verhuurders die onder de
huurcontrole vallen, verminderden het aanbod van huurwoningen met 15 procent
door verkoop aan eigenaar-bewoners en het herontwikkelen van gebouwen. Terwijl
huurcontrole de verdringing van zittende huurders op de korte termijn voorkomt,
heeft het verloren aanbod van huurwoningen op de lange termijn de markthuren
doen stijgen, waardoor uiteindelijk de doelstellingen van de wet werden
ondermijnd.
Een studie uitgevoerd
door Brookings kwam tot de volgende conclusie: “Huurcontrole lijkt op de korte
termijn de betaalbaarheid voor de huidige huurders te bevorderen, maar
vermindert op de lange termijn de betaalbaarheid, stimuleert gentrificatie en
creëert negatieve externe effecten op de omliggende buurt. Deze resultaten
benadrukken dat het dwingen van verhuurders om huurders te verzekeren tegen
huurverhogingen uiteindelijk contraproductief kan zijn. Als de samenleving zich
sociaal wil verzekeren tegen huurverhogingen, kan het minder verstorend werken
om deze subsidie aan te bieden in de vorm van een overheidssubsidie of een
heffingskorting. Dit zou de prikkels voor verhuurders wegnemen om het
woningaanbod te verkleinen en zou huishoudens de verzekering kunnen bieden die
zij wensen.”
Of met andere woorden: huurbevriezing
om de inflatie aan banden te leggen, werkt niet.